Gdy Pani Barbara była mała, nie zaznała opieki i wsparcia od rodziców.

Gdyby okazano jej wtedy wsparcie, gdyby otoczono opieką, być może dziś byłaby zdrową i samodzielną kobietą. Niestety w jej domu nie było spokoju. Ciągłe awantury i alkohol. Jej mama, zaraz po urodzeniu córeczki, wróciła do dawnego życia. Nie było w nim miejsca dla dziecka. Przez lata, jej dziadkowie próbowali zapewnić jej wsparcie i poczucie bezpieczeństwa, którego nie miała od rodziców. Kiedy Basia miała 12 lat przypomniała sobie o niej matka i jej nowy partner. Wtedy życie dziewczynki legło w gruzach. Przemoc, alkohol i ciągłe awantury, tak wyglądała codzienność w ich domu.

Nikt nie poświęcał dziecku uwagi. Była pozostawiona sama sobie. Gdy pojawiły się pierwsze problemy ze zdrowiem nie było to ważne dla jej matki. Wszystkie dolegliwości leczono antybiotykami, które Basia przyjmowała jak cukierki. W pewnym momencie jej organizm w ogóle przestał na nie reagować. Pojawiły się za to problemy z nerkami, z wątrobą i z kręgosłupem. Ogromne ilości antybiotyków wyniszczyły organizm. Pełnoletność. Dla wielu młodych ludzi to przełomowy czas. Wkroczenie w dorosłość. Czas ten był przełomowy także dla Barbary. Postanowiła uciec z domu. Miała już dość takiego życia.

W samotności, bez wsparcia, bez… miłości… Z dnia na dzień stała się osobą bezdomną, walczącą o przetrwanie. Często chodziła głodna. Wtedy postanowiła, że zacznie pomagać innym. Nie chciała tak żyć. Pragnęła godnego życia, chciała czuć się potrzebna. Zaczęła uczestniczyć w grupach wsparcia.

Właśnie w jednej z nich poznała Mirosława. U jego boku odnalazła miłość i szczęście. Pan Mirosław walczył z zespołem pozakrzepowym żył głębokich. Rany i obrzęki nie pozwalały mu nawet wyjść na spacer. Astma oskrzelowa, zwyrodnienie kręgosłupa, problemy z żołądkiem i nerkami… wózek inwalidzki, to skutki uboczne leczenia każdej dolegliwości Basi antybiotykami. Pani Basia wraz z Panem Mirosławem żyją z jego renty, mają także dodatek mieszkaniowy. 1006 zł miesięcznie. Po opłaceniu rachunków i wykupieniu leków zostaje im 150 – 200 zł na przeżycie całego miesiąca. W najlepszym wypadku, to 50 zł tygodniowo. Za taką sumę nie można godnie żyć. Nie jest to po prostu możliwe. Brak zdrowia uniemożliwia im pracę, a brak pracy prowadzi do skrajnej biedy.

Pomóżmy zapewnić Basi i Mirkowi środki na leki, na żywność i środki czystości. Pokażmy, że w sytuacji, w której się znaleźli nie są sami, że wokół nich są życzliwi ludzie, którzy okażą im serce i wsparcie, którego tak bardzo potrzebują.